(Donderdag 04.10.2012)
Ieder jaar houdt de afdeling ICT van Brabant Water ergens in de provincie een activiteitendag, met als doel het versterken van de banden tussen de werknemers. En het hebben van een beetje plezier, dat mag ook wel eens na al die dagen van alleen maar werken, werken en nog eens werken.
Deze keer viel de keuze op De Hooghei (website) in Berlicum, een groot gebied waar tientallen dingen georganiseerd worden. Berlicum ligt op een minuut of twintig rijden van Den Bosch, niet bepaald handig voor diegenen die van het Openbaar Vervoer afhankelijk zijn. Gelukkig kon ik meerijden met collega-DBA Hans van Driel. Die heeft een zilvergrijze Toyota MR2 met flippers aan het stuur en een Belgisch kenteken. Het instappen was even wennen, maar daarna zat de auto mij als gegoten.
We werden ontvangen in een grote zaal en de eerste verrassing was dat we allemaal een mooi blauwe Brabant Water-Polo (de trui, niet de Volkswagen) kregen. Gezien het verschrikkelijke weer van een dag eerder en diezelfde ochtend wisten velen even niet wat te doen, hem over de gewone kleren aantrekken of iets uit doen. Immers, het zonnetje was flink aan het doorbreken.
Van tevoren had de organisatie ons in drie groepen verdeeld die afwisselend de volgende activiteiten gingen doen: Levend Stratego, Bierkratten stapelen en Diverse Schietdingen. Elke groep beschikte over een aangewezen cq. gevraagde fotograaf en deze rol viel mij te beurt in Groep-1, die voor ons van start ging met Levend Stratego.
Helaas moesten we ongeveer tien kilometer lopen alvorens we bij het speelterrein aankwamen. De tong hing ons op de schoenen. Na een korte doch duidelijke uitleg werden we nogmaals opgesplitst, nu in een blauw en een rood team. Ik zat bij het blauwe.
Boeien!
Beide teams kregen een vlag mee en een pak met Stratego-kaarten. Leon was de Maarschalk, Sjanny een Verkenner en ik de Bom. Na het verstoppen van de vlag gingen we op zoek naar die van het rode team. De oorlogsspirit zat er nog niet echt in. Toen twee tegenstanders mij in het oog kregen riepen ze: "Hé, jij bent toch bij die anderen?" Ik antwoordde dat we feitelijk toch allemaal collega's zijn en vervolgens liepen we gebroederlijk samen het pad af. Zo kan het dus ook!
Later hoorden we dat het er bij andere teams een stuk fanatieker aan toe ging, mensen met bezwete voorhoofden, tikkertje spelende veertigers en Twan die een flinke smak maakte en door de brandnetels rondtolde. Hans Tan was met heel andere dingen bezig en handelde telefonisch urgente kwesties af. Enfin, aan het eind van het liedje hadden beide teams een keer gewonnen en maakten we ons op voor de terugreis die wederom langs drassige moerassige paden voerde.
Na een korte pauze stond het stapelen van bierkratten op het programma. Aanvankelijk dacht ik hierbij aan het stapelen van bierkratten: je pakt er één, zet er een andere op en bij acht ofzo houdt het op. Helaas, hier was het de bedoeling dat iemand op de kratten ging zitten, een ander iemand telkens een nieuwe krat aangaf en de krattenzitter zelf een toren bouwde.
Ik kon daar niet echt aan meedoen, immers iemand moest de fotograaf spelen. Sommige anderen zoals Nico, Simone & Maikel, DJ Björn en Hennes & Paul stapelden daarentegen met verve. Als we de tel goed bijgehouden hebben was 28 kratten in onze groep het hoogste.
Het laatste onderdeel voor ons was het schieten met luchtbuks, luchtpistool, kruisboog (ook Edy) en handboog. Lekker afwisselend. Een zekere Frans legde de werking van de diverse wapens uit. "Richt alleen op de kaartjes en draai je nooit om richting de andere mensen. Voor je het weet schiet je iemand in zijn been. Gelukkig woont er aan de overkant een dokter, maar dat is wel een dierenarts. En die haalt de kogel er zonder verdoving uit." Vast een herkenbaar verhaal voor eenieder die uitleg van Frans heeft gehad.
Schieten is en blijft leuk. Bij de luchtdrukwapens hadden velen niet ten onrechte het idee dat de kaartjes vaak niet geraakt werden. Ook bij mij bleef het kwadrant linksonder waar ik mijn zinnen op had gezet maagdelijk. Neen, dan de bogen. Het was indrukwekkend hoe ver de kruisboogpijlen in hun doelen doordrongen. Het leukst waren echter de handbogen, daar moest echt gewerkt worden.
Om een uur of zes begon een aantal mensen (v) koude voeten te krijgen. Ook de hongerklop sloeg toe en bovendien had ik enorm veel zin in een biertje. We spoedden ons naar het restaurantgedeelte waar een enorm buffet stond uitgestald. Het bier mochten we zelf tappen en er was nog trappist van Grimbergen ook. Op dergelijke momenten blijkt dat Openbaar Vervoer ook zijn voordelen heeft.
Het eten was lekker, onze tafel gezellig en zonder moeite sprong ik weer in de MR2. Hans zette mij om iets voor tienen af bij station Den Bosch. Gek genoeg miste ik de trein van 21:59, maar volgens mij reed die niet. Nu ja, toch goed thuisgekomen.
